Önceleri taleplere yetişemezdi, şimdi mesleğinin son temsilci oldu
Elazığ'da dedesi ile babasından öğrendiği sobacılık mesleğini sürdüren ve zamanında taleplere yetişemeyen Ahmet Gençtoy, şimdilerde mesleğinin son temsilcisi olarak teknolojiye rağmen ayakta durmaya çalışıyor.
Elazığ’da dedesi ile babasından öğrendiği sobacılık mesleğini sürdüren ve zamanında taleplere yetişemeyen Ahmet Gençtoy, şimdilerde mesleğinin son temsilcisi olarak teknolojiye rağmen ayakta durmaya çalışıyor.
Elazığ’da yaşayan 3 çocuk babası 57 yaşındaki Ahmet Gençtoy, dedesi ve babasından kalan sobacılık mesleğini yıllardır sürdürüyor. Üçüncü kuşak olarak mesleğini yapan Gençtoy, gelişen teknoloji ve doğalgaza karşı ayakta kalmaya çalışıyor. Önceleri siparişlere yetişemeyen Gençtoy, şimdilerde çırak bile bulamıyor. Mesleğinin son temsilcisi olarak kendisinin kaldığını aktaran Gençtoy, bir devrin kapandığını söyledi. 3 kuşaktır sobacılık mesleği ile uğraştıklarını belirten Ahmet Gençtoy, “Dedem ve babam yapmış, şimdi de biz yapıyoruz. Babamın döneminde biz geldiğimiz zaman bir kalfamız, bir ustamız birde çırağımız vardı. 90’lı yıllara kadar böyle gitti. Ama bu teknoloji geldi. Kalorifer sistemi köylere dahi geldi. Ayrıyeten doğalgaz geldi. Artık son temsilcisiyiz, çırak yetiştiremiyoruz” dedi.
’’Meslekten ziyade gelenek vardı, o bitti’’
Dedesinin Harput’tan aşağı indiğini aktaran Gençtoy, “Elazığ kuruldu kurulalı biz buradayız. Dedem İstanbul’a saç almaya gidermiş. Gemiden alıp Samsun’a gidiyor ve oradan buraya geliyor. O zamanın şartlarında kamyon yok. Benden sonra daha yok. Ne çırak yetiştirebildik ne de çocuklarımızın hevesi oldu. Biz buradan Van, Bingöl, Bitlis Tatvan’a soba gönderirdik. Sonradan hazır soba çıkınca Kayseri, Bursa, Eskişehir fabrikalaştı. Bizler fabrikalaşmadık. O büyük firmaların hepsi bıraktı. Kimisi ev aletlerinde kimisi ise başka sektörlere döndü. İhracat yapanların haricindekiler kapattı. Dedem 1949’da 46 yaşında rahmetli oldu. Ondan sonra babam başlamış. Dedemin vasiyeti üzerine de babam, amcamı okutmuş, eczacı oldu. Babamın açma ruhsatı 1949 yılıdır. Dedeminkini bilmiyorum. Üzülüyorum, gerçekten burada meslekten ziyade bir gelenek görenek vardı ve onlar bitti. Bir devir gitti. Allah çocuklarımıza yardım etsin” diye konuştu.
